Het moeras buiten De Ring

Gaat het bij subsidie echt om vráágbevordering?!

Beste lezer!

Buiten de A10, ook bekend als de ringweg van Amsterdam, ligt een woestijn, afgewisseld met naar methaan en stikstof stinkende moeraslanden, waar zombies en neanderthalers tussen kalverslachterijen en distributiedozen jagen op de laatste restjes menselijkheid die overgebleven zijn van de verheffingsidealen uit de late twintigste eeuw. Als we tenminste onderstaand citaat moeten geloven, opgetekend door Melle Daamen in NRC op 19 februari. (Theaters zijn er genoeg in de regio; nu nog betalend publiek - NRC (met dodelijke betaalmuur)) 

"Wat de Raad dan ook niet openlijk durft te erkennen is dat het probleem van de ‘achterstelling’ van de provincie niet zozeer een kwestie van een gebrek aan aanbod, en daarbijhorende (sic) subsidie is, maar van gebrek aan vraag: er is in de regio aantoonbaar veel minder publiek en het bestaande publiek vergrijst." 

Hij reageert op het werkstuk dat de Raad voor Cultuur eind januari van dit jaar presenteerde. 

'Vraagbevordering'

Melle Daamen constateert niet alleen dat er in de regio 'aantoonbaar minder publiek' is, maar ook dat er echt wel aan kunst en cultuur gedaan wordt, in de regio. Het gaat alleen mis bij de zogenaamde 'vraagbevordering': "De vraag is eveneens of het aanbod aan de voorkeuren van dat publiek voldoet en zeker het jongere publiek. Wel is het zo dat 40 procent van de Nederlanders ten minste een keer per week zelf actief aan cultuur deelneemt. Op zaken als de vraagbevordering, talentontwikkeling, amateurkunst en populaire cultuur is één cultuurfonds in het bijzonder gericht, het Fonds Cultuurparticipatie in Utrecht."

Er lijkt weinig mis met deze redenering, behalve dan het kunstbegrip dat eraan ten grondslag ligt.