Invloed zonder herrie

Over beledigingen, gitaarversterkers en het belang van kunst als je jong bent

Beste lezer,

Ik stopte deze week een tekst in de app Suno en kreeg een liedje terug dat niet om aan te horen was, zo leeg en mainstream was het, maar de ontwikkelingen staan niet stil. Pakken ze nu al de muziek van ons af, of opent dit een zee van nieuwe mogelijkheden? 

Innovatie betekent vaak verlies van bestaande technieken en tradities en opent deuren naar andere. Radio 1, de zender die goede items over kunst maakt, besteedde er een ochtend aan:  Vormt AI een gevaar voor de kunst? 'Het blijft een zouteloze interpretatie' | NPO Radio 1. 

Grenzen overschrijden

Wat AI ook goed schijnt te kunnen, is grof beledigen, misogyne uitspraken doen en ongenuanceerd hallucineren. Ook daar hebben we als mensen geen patent op, en deze week leverde dat zelfs nog een interessant incident op. Het online magazine Jazzenzo was volgens veel mensen een grens gepasseerd. De hele live jazz-scene kondigde in reactie op een column aan om de medewerkers geen vrijkaartjes meer te bieden. Ik had daar gedachten over, en schreef die op, best genuanceerd: Geen vrijkaartjes meer voor journalisten na persoonlijke aanval. Terechte actie of ongewenste intimidatie? 

Ik ben wel benieuwd hoe jij dat ziet, als maker, journalist, podium of iets anders: Ben je het me eens dat ook minder machtige en rijke media toegang moeten hebben tot je werk? Zeker als dat met subsidie tot stand is gekomen? Wie geef jij vrijkaartjes en wie niet? Betalende leden kunnen via de knop hieronder reageren: 

Oude banden

En wat is er trouwens gebeurd met het fenomeen ‘bandje’? Ik bedoel dan het clubje pubers dat met elektrische gitaren, keyboards en drums in een garagebox de rapen van de buurt gaar kookt. In de Volkskrant schreef Merlijn Kerkhof, wiens vader in zo'n bandje zat (Amazing Stroopwafels), al over het verdwijnen van de herriebak die we 'gitaarversterker' noemden: De gitaarversterker verdwijnt van het podium. Is dit het einde van de rock-’n-roll? | de Volkskrant. 

Zelf zat ik afgelopen week met een paar leden van mijn oude band Xenox (niet te verwarren met een leverancier van muzakmixtapes voor luie horeca)  in een Rotterdams café te mijmeren over waar de tijd gebleven was. De drummer, die na onze split-up bij Nasa ging werken, was over uit de VS. Het gesprek ging verder waar het decennia geleden was gestopt.